از ديگر بيماري‌هاي كبدي معروف، هپاتيت است كه از طريق ويروس‌هاي متفاوتي ايجاد مي‌شود، مثل ويروس A، B، C، D و E كه در مورد بيماري حاد، علائم همگي شبيه هم هستند، اما در مورد عواقب بيماري و مزمن شدن آن و روش‌هاي پيشگيري با هم متفاوتند.

بيماري هپاتيت ويروسي حاد با علائم تهوع و استفراغ و بي‌حالي و بي‌اشتهايي و درد بدن آغاز مي‌شود و در مواردي با تب نيز همراه است. پس از يكي ‌دو هفته، اين علائم كاهش مي يابند، ولي زردي آغاز مي‌شود و تغييرات آزمايشگاهي در آنزيم‌هاي كبدي رخ مي‌دهد.

در موارد شديد هپاتيت، علائم ديگري مثل خونريزي و اختلالات مغزي و تغييرات آزمايشگاهي مربوطه رخ مي‌دهد كه در اين شرايط بيمار بايد در بيمارستان بستري شود.

به هر حال در شرايط حاد بيماري، بايد مراقب انتقال از طريق ترشحات بيمار باشيم، يعني نبايد با ملحفه و لباس و حوله بيمار تماس مستقيم داشت. همين طور ترشحات دهان و واژن و خون بيمار قابليت انتقال بيماري را دارند و بايد از آن ها پرهيز كرد. در دوران بارداري هم مراقبت‌ها به همين شكل است.

تنها هپاتيت نوع B و C مي‌توانند منجر به هپاتيت مزمن شوند. اصولا به باقي ماندن ويروس در بدن بعد از بهبود هپاتيت حاد، هپاتيت مزمن مي‌گويند كه اين حالت مي‌تواند منجر به بيماري‌هاي متفاوتي مثل سيروز (نارسايي كبدي)، تخريب سريع كبد (هپاتيت نكروزان فولمينانت) و سرطان كبدي شود كه همگي اين بيماري‌ها كشنده هستند.

در مورد هپاتيت B تنها حدود 10 درصد بيماران هپاتيت حاد، سرانجام به نوع مزمن مبتلا مي‌شوند كه از اين تعداد، بيماري معمولا نشانه‌اي ندارد و تنها در بررسي آزمايشگاهي از خون آ‌نتي ژن اچ‌بي‌اس مثبت تشخيص داده مي‌شود.

در اين صورت براي پيشگيري از ابتلاي نوزاد، مراقبت منظم مادران ضروري است، به اين ترتيب كه در زمان تولد و حداكثر تا 72 ساعت پس از تولد، ايمونوگلوبولين و واكسن هپاتيت B و سه دوره تزريق واكسن به نوزاد توصيه مي‌شود و به اين ترتيب از ابتلاي اكثر نوزادان به هپاتيت B مزمن جلوگيري خواهد شد.

متاسفانه نوزادان به اين ويروس فوق‌العاده حساسند و در صورت انتقال ويروس، حدود 85 درصد آن ها به نوع مزمن مبتلا مي‌شوند. بنابراين حتما بايد با بررسي‌هاي دوره بارداري كه شامل آنتي‌ژن اچ‌بي‌اس است، مادران آنتي‌ژن مثبت را دريافت كرده و با تزريق واكسن و ايمونوگلوبولين در زمان تولد به نوزاد از اين مشكل پيشگيري كرد.

در مادراني كه مبتلا به نوع حاد بيماري شده‌اند، احتمال زايمان زودرس و بروز بيماري در نوزاد هست، اما احتمال انتقال بيماري بسيار كم است، زيرا ويروس تنها هنگام زايمان منتقل مي‌شود و نوع زايمان سزارين و طبيعي تاثيري در اين انتقال ندارد.

اما در مورد مبتلايان به هپاتيت C بايد گفت اين افراد 80 درصد مبتلا به نوع مزمن بيماري خواهند شد و درصد بالاتري از آنان سرانجام دچار سيروز، سرطان كبدي و ساير عواقب بد هپاتيت مزمن مي شوند. بنابراين توصيه مي‌شود افراد مبتلا به هپاتيت مزمن C اصلا باردار نشوند.

از طرفي چون هيچ راه پيشگيري مناسبي براي جلوگيري از ابتلاي نوزاد وجود ندارد، بررسي آزمايشگاهي غربالگري براي اين نوع عفونت به صورت عادي در زنان باردار انجام نمي‌شود و تنها در كساني كه زندگي پرخطر داشته و احتمال بروز اين عفونت در آنان زياد است، آزمايش انجام مي‌شود. نوزادان اين افراد هم بايد تحت مراقبت و پيگيري باشند تا در صورت ابتلا به هپاتيت C مزمن، درمان آنها آغاز شود.